Φωνή                        

ανασηκώνει τη σκόνη από τους οφθαλμούς

των παραθύρων. Ραγίζει τη νάρκη τους

σχηματίζοντας αραχνοειδείς αντίλαλους.

Με την πιρόγα της 

χαράζει πολλά ποτάμια.

Σώζει εκείνα που κοιμούνται

με βάρδιες στις όχθες.

Είναι μια νύχτα
που οι κορυφές των δολοφονικών τοτέμ
γονατίζουν
κι από την κοιλιά τους εξέρχονται
οι αθώοι.

Σπέρνει αναπνοές στην ακοή μου
μεγεθύνει τις σκιές
περνάει με λάδι τις μορφές.

(Βρε α παρατάτε με. Κατασκεύασα αυτό εδώ το
ερημητήριο κι ίσαμε εδώ φθάνουν οι μαϊμουδισμοί σας
επιδειξιομανείς αντίλαλοι.

Φωνή του κόσμου
δική μου
μη
μ' εγκαταλείπεις.
Εγώ δεν είμαι αυτοί που στερήθηκαν
τα φωνήεντα και τα σύμφωνα της σκέψης σου
κι ας αποκαλούνται σοφοί.)


Τα ποιήματά μου είναι τα έκπτωτα άστρα σου.





http://alonakitispoiisis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_8083.html